یه حکمت خیلی زیبا تو نهج البلاغه هست با این مضمون که ترس بزرگترین گناه هست

اوایل که به این حکمت فکر می کردم پیش خودم میگفتم؛ چرا باید ترس بزرگترین گناه باشه

ترس و ترسیدن یه بخشی از طبیعت هست و هر انسانی ممکن هست به طور طبیعی از یک یا چند چیز بترسه

اما بعدش که عمیق به این موضوع و جمله فکر کردم واقعا به این نکته رسیدم که ترس بزرگترین گناهه

میدونید چرا

یک دلیل خیلی مهم داره اون هم اینه که ما فقط وقتی می ترسیم که خدا رو نداریم یا خدا رو فراموش می کنیم یا خدایی نکرده از درگاه الهی نا امید میشیم و هیچ امیدی به یاری خداوند نداریم و اینه که گناهه اینه که باعث رانده شدن از درگاه الهی و رحمت الهی میشه به حتم فلسفه ی این سخن حضرت علی (علیه السلام) نیز همین است که در حدیث دیگری فرمودند بزرگترین گناه ناامید شدن از درگاه الهی است

مثلاً  برای مثال بانویی که همسرش رو از دست داده و چند تا فرزند داره از آینده ی خودش و فرزندانش می ترسه، اما اگر همین بانو خدا رو در لحظه لحظه ی زندگیش ببینه هیچ ترسی در وجودش باقی نمی مونه

یا فرد مریضی که بیماری سختی داره از عواقب و نهایت بیماریش و زندگیش می‌ترسه همین فرد اگر ایمانش به خداوند و لطف الهی کامل باشه متوجه میشه که هیچ اتفاقی بدون اجازه خداوند رقم نمیخوره

بهتره به جای ترس از موقعیت ها و اتفاقاتی که برامون مییوفته از گناهانمان و تهمت ها و شماتت هایی که به بقیه می‌زنیم بترسیم و به جای ترس از عواقب زندگیمون از عواقب گناهانمان بترسیم

در اسلام هم فقط یک نوع ترس داریم که پسندیده هست اون هم ترس از خداوند و ترس از اعمالمون هست

ترس از خداوند نه به معنای ترس واقعی بلکه به معنای حالتی از ترس و امید که به این فکر کنیم که خدایی نکرده با انجام این گناه یا مرتکب شدن این خطا از درگاه الهی دور بشیم و این حالت پسندیده ی ترس و خشیت از خداوند است.