بسم الله الرحمن الرحیم

در ادامه سلسله مباحث من دوست دارم دوست و محبوب خداوند باشم می رسیم به بحث ان الله یحب التوابین

خداوند توبه کنندگان با بسیار توبه کنندگان را دوست دارد

چه سری است در این توبه که خداوند بسیار توبه کنندگان را نه تنها از درگاهش به دلیل عدم وفای به عهد نمی راند بلکه آنها را بسیار دوست میدارد. البته باید در نظر بگیریم که روایات بسیاری بر مصمم بودن در توبه و عدم شکستن آن داریم تا جایی که روایتی داریم که مضمونش این است که هر کس توبه کند و توبه خود را مگه ندارد مانند کسی است که خداوند تبارک و تعالی را به مسخره گرفته باشد(اعوذ بالله)

اما در عین حال روایات بسیاری هم داریم که نه تنها کسانی را که از رحمت الهی ناامید شده اند را رها نمی کند بلکه آنها را به توبه و امیدوار بودن به رحمت الهی تشویق میکند حالا باید ببینیم که چه سری در توبه نهفته است که خداوند می فرماید ان الله یحب التوابین

شاید تمام راز توبه در این است که انسان فهمیده است که چیزی نیست. هر چه دارد از خداوند است و به این نکته می رسد که چه بد کرده است که خداوند تبارک و تعالی را که تمام هستی اش از اوست به خاطر کالای اندک دنیا رها کرده و خود را بی نیاز از خداوند دانسته است. وقتی به این نکته می رسد می شکند، احساس شکست می کند به مقام انقطاع می رسد و به این نکته می‌رسد که عالم محضر خداست و تلنگری به خود میزند که های انسان

های بشر 

معصیت که را می کنی سر در مقابل چه پروردگاری راست می‌کنی لحظه ای بایست مگر تو چه هستی و چه میتوانی باشی

مگر غیر این است که این دنیا با تمام زرق و برقش رفتنی است و در زمان مشکلات هیچ پناهی جز خداوند نداری

وقتی به این نکته رسیدی سر خم می کنی و تمام حسرت هایت که حاصل فرصت های است که دیگر نیست اشک میشود و از آسمان چشمانت می بارد و دل خشکیده آن را با عرش حیات بخش الهی پیوند می‌زند و آن رشته های گسسته را گره می زند اما باید توجه کنیم که هر بار این عهد و پیمان را می سکنیم و از راه الهی دور می شویم این رشته ی مهر و محبت که با عرش الهی پیوند خورده است را می بریم و با هر توبه ای گره جدیدی میخورد و چه بسا راه های رسیدنمان به عرش الهی را هم کوتاه تر میکند و هم سخت تر پس بیایید مواظب باشیم که گره های محبتی را که بین خود و خدای خودمان زده ایم را با برش های پی در پی به گره کور مسیرمان تبدیل نکنیم پیامبر خدا صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله فرمود :هر آینه شادى خداوند از توبه بنده خود بیشتر است تا شادى نازایى كه بچّه مى‏ آورد و گم كرده‏اى كه گمشده خود را مى‏ یابد و تشنه ‏اى كه به آب مى‏ رسد.( كنز العمّال : 10165.)